Nie mają fabuły, a i tak są świetne!

Większość znakomitych filmów opowiada wciągające i skomplikowane historie. Ale to wcale nie znaczy, że filmy bez tradycyjnej fabuły nie mogą być świetne. Wręcz przeciwnie. Oto dowody!

Gdy film nie opowiada tak naprawdę żadnej skomplikowanej historii, to na ciekawych bohaterach spoczywa przykucie widza do ekranu. Sofia Coppola o tym wie i jej bohaterowie z pewnością nie należą do nudnych. No bo kto by nie chciał pójść w Tokio na karaoke z Billem Murrayem i Scarlett Johansson?

Terrence Malick kocha filmy pozbawione fabuły. Ten poemat o chaosie wojny, pięknie natury i sensie życia należy do jednych z najlepszych dzieł reżysera.

Randal i Dante spędzają większość swojego czasu na nieskończonych debatach o wszystkim i o niczym. Randal lubi swoją pracę w wypożyczalni kaset wideo, natomiast Dante ciągle narzeka, a mimo to nie jest w stanie rozstać z pracą sklepikarza. Jednym słowem, cała magia tego filmu polega na dialogach.

Klasyk Richarda Linklatera opowiada o grupie nastolatków z Teksasu i o tym, jak spędzają pierwszy dzień wakacji 1976. Łobuz zostaje wkręcony, w planach jest gruba impreza, ale tak naprawdę nic się tutaj nie wydarza. A mimo to, dzięki świetnej atmosferze, dialogom i ścieżce dźwiękowej nie można się od tego filmu oderwać.

Jeśli powiedziało się A, trzeba powiedzieć też B - to zdecydowanie dotyczy Linklatera. Jego trylogia to w zasadzie historia dwójki kochanków, którzy spędzają całe dnie albo noce na rozmowie. A mimo to o nudzie nie może być mowy.

Jim Jarmusch ma na swoim koncie kilka filmów bez fabuły, które mają swoją wierną widownię. Jeśli chcecie się przekonać na czym polega ich urok, zacznijcie od "Kawy i papierosów".

Historia włóczykija Chrisa McCandlessa to zbiór epizodów, które pokazują jak młody facet zachwyca się przyrodą i uprawia dość ekstremalny survival. To co nie pozwala się od nich oderwać, to piękne zdjęcia i wspaniały klimat.

Hollywood śmiało się z George'a Lucasa, gdy ten zaproponował nakręcenie filmu o snujących się nastolatkach z rock & rollem w tle. Jak ogromne musiało być ich zdziwienie, gdy film okazał się totalnym klasykiem.

Ten film tak naprawdę jest zbiorem skeczy, które są mniej lub bardziej powiązane z tytułem filmu. Ale nie są to jakieś tam skecze, to skecze legendarnego Monthy Pythona!

W przeciwieństwie do eksperymentów Andy'ego Warhola pokroju "Empire" (8-godzinnego studium najsłynniejszego budynku na Manhattanie), ten psychodeliczny film z The Monkees miał za zadanie kompletnie zmienić wizerunek tej kultowej kapeli. Czy to się udało? Trudno powiedzieć, ale ogląda się go świetnie.