Wkurzające mity z filmów science-fiction!

Filmy sci-fi może i świetnie się ogląda, ale często nie mają zbyt wiele wspólnego z nauką. Naturalnie puszczamy to płazem dla kapitalnych efektów specjalnych i wspaniałych historii. Jednak dlaczego nie wytknąć im paru błędów i przy okazji się czegoś nauczyć? Sprawdźcie, co popularne filmy sci-fi robią źle na rzecz bycia odjazdowymi!

Pola asteroid są znacznie mniej niebezpieczne niż wam się wydaje. Przestrzeń kosmiczna to olbrzymie miejsce i równie olbrzymie są odległości między asteroidami, a więc nasze maleńkie statki kosmiczne przecisną się przez nie bez szwanku.

W kosmosie panuje zupełna cisza, a więc jeśli chcecie odrobiny realizmu w scenach z bitwami na lasery i odjazdowymi wybuchami musicie wyłączyć dźwięk. Dźwięk potrzebuje przewodnika, takiego jak powietrze czy woda, a kosmos to próżnia.

Podróżowanie z prędkością światła nie jest wcale takie szybkie, gdy zderzyć je z ogromem kosmosu. Oczywiście, błyskawiczne podróże służą jako skrót fabularny, jednak filmowcy mogliby się choć odrobinę wysilić i pokazać, że podróż na inną planetę (albo do innej galaktyki) zajmuje kilka dni, a nie kilka godzin.

Działka dezintegrujące raczej nikogo nie zdezintegrują. Coś takiego wymagałoby niewyobrażalnych ilości energii, a jak wszyscy dobrze wiemy, pistolety dezintegrujące w sci-fi są raczej kompaktowe i mieszczą się w kieszeni.

Dlaczego w filmach sci-fi nie widuje się momentów bezwładności? Zauważyliście, że gdy statek gwałtownie przyśpiesza albo daje po hamulcach, nikim na pokładzie nie rzuca? Co innego jeśli pojazd oberwie laserem - wtedy rzuca załogą po całym pokładzie. Chyba tylko w kosmicznych jajach obśmiano tę popularną nieścisłość.

Wasze ciało nie wybuchnie w próżni - jest tak zaprojektowane, że większość płynów i gazów wewnątrz waszego ciała nawet się nią się nie zetknie. Niemniej jednak wasze płuca pękną.

W kosmosie nie zamarzniecie błyskawicznie - nie ma tam nic, co mogłoby absorbować naturalną ciepłotę waszego ciała. Nie zmienia to faktu, że kosmos to bardzo chłodne miejsce.

W kosmosie można płakać, jednak łzy nie oderwą się od waszych policzków i nie odpłyną w siną dal. Wręcz przeciwnie - nie odkleją się do waszej twarzy i będą przypominać łzawą galaretkę. Polecamy zobaczyć to w sieci - wygląda super!

Grawitacja na innych planetach bardzo różni się od naszej - jest albo znacznie słabsza, albo znaczniej silniejsza. A więc na innych planetach będziemy poruszać się skacząc jak króliki albo zostaniemy "przykuci" do gleby. Zwyczajny spacerek jest raczej mało prawdopodobny.

Eksplozje w kosmosie wcale nie wyglądają tak super - ogień nie potrafi utrzymać się w próżni, więc bardziej przypominają wybuch petardy (i błysk, i sferyczna kula ognia, która znika równie szybko, jak się pojawiła) niż eksplozje w stylu Michaela Baya.

Nie można mieć sztucznej grawitacji bez kręcenia statkiem. Film, w którym zwrócono na to uwagę, była "2001: Odyseja kosmiczna" genialnego Stanleya Kubricka.

Statki podróżujące z prędkością światła nie mogą komunikować się z innymi statkami lub planetami - nie wiemy, jakiego łącza używa się w sci-fi i raczej szybko się nie dowiemy.

Dlaczego prawie wszyscy zapominają i promieniowaniu w przestrzeni kosmicznej? Żeby od niego nie zginąć, należałoby podróżować bardzo ciężko opancerzonymi statkami i dla pewności w samym ich środku. Przydałyby się też jakieś czarodziejskie osłony. Nie wspominamy nawet, ile energii by to kosztowało. A skoro mowa o źródłach energii...

Prawie każdy gadżet, który pojawia się w filmach sci-fi, "potrzebowałby niewyobrażalnej ilości energii, możliwości przechowywania jej i szybkiego do niej dostępu" - wyjaśnia profesor fizyki, Craig J. Rodger. Problem w tym, że to wszystko jest poza naszym zasięgiem i nie liczylibyśmy na to, że wkrótce się w nim znajdzie.

Pogawędki z kosmitami są bardzo mało prawdopodobne, więc gadżety pokroju Uniwersalnego Tłumacza ze "Star Treka" czy Ryba Babel z "Autostopem przez galaktykę" to czysta fikcja. No ale cóż, to w końcu science-fiction, czyż nie? Niemniej jednak ciekawym zabiegiem jest brak porozumienia pomiędzy mieszkańcami różnych planet, który widzimy np. w "Predatorze" czy filmie "Marsjanie atakują".

Podróżowanie z prędkością światła nie zatrzymuje upływu czasu. Kilka dni podróżowania z tą prędkością = setki lat dla reszty wszechświata.